کتاب زینب فریاد فرمند, نوشته آنتون بارا, ترجمه غلامحسین انصاری, چاپ و نشر بین الملل
دعاها و نیایش های زینب
زینب(ع) به عبادت پروردگار و خشوع و فروتنی در پیشگاه او معروف بود, شب ها را به استغفار و نیایش می گذرانید, واژگانی که در دعا به کار می برد, چونان مرواریدهایی سپید, زیبا دلنشین و فصیح بود, و این شگفت آور نیست, زیرا آن عالمه تعلیم نادیده, فصاحت و بلاغت را در خانه نبوت آموخته, پاکی و قداست را از دودمان عصمت به ارث برده و در مکتب پدرش امیرمومنان تربیتی الهی یافته بود, و در شکوه و ابهت, سخنوری و قدرت بیان و منظم بودن اندیشه, سرآمد همگنان به شمار می رفت. از دوران نوجوانی تا زمان حضور سبزش در کربلا و تا پایان زندگی, همواره مظهر عفاف و پاکدامنی, مکارم اخلاق و منش های نیکو محسوب می شد. او در کودکی و جوانی, در خلق و خلقت در بالاترین درجه کمال بود, و به عنوان فرزند, مادر, خواهر, عمه یا خاله, در همه شرایط الگو و نمونه ای برتر به حساب می آمد.